Despois de moito tempo volvo a escribir para contar algo da vida!!! Aínda hai algo que dicir, dende a ultima vez que escribín. Sobre todo que seguín entrenando duramente, quizais mais duro do que debía pero eu era feliz superandome cada día e cada semana a mais. Simplemente tiña tempo libre e ganas, moitas ganas de demostrar o que eu sabía que valía!
Nas clases ibame bastante ben, adaptandome a este novo e útimo ano de formación de TEL, micro e bioquímica os dous obstáculos que debía superar e que superei na 1ª avaliación con sendos notables. As conversas coa psicóloga axudabanme a fortalecerme mentalmente, animeime a participar nos duathlóns de montaña no ano 2012. Entrenaba como podía agora coas mañans ocupadas e moitas tardes tamen, os dias facianse cortos....Pero comezou o ano, e eu dixen, este ano a vivir dia a dia, sen agobios a vida é moi curta como para desperdiciar o tempo con malos rollos e cousas que me desestabilicen.
Chegou Beariz, a 1ª proba dos Duathlón Cross do ano, e eu asistin baixo un frio polar e unha choiva destas que parece que che fura ata os miolos! Cun gripón enriba que me moría, asique na primeira volta de bici, despois de caer e de afogar nos meu propios esputos, abandono co meu novo compi da fatigas Taboada!
Despois de non poder asistir a 2ª proba por problemas de aforo, presentome en Maside, a bici medio tocada e o piloto xusto de forzas pero moi moi motivado, era a miña oportunidade. Non ía quedar arriba nin sequera me puxen outro obxetivo que non fose acabar, e conseguino, acabei o duathlón! Con mais pena que gloria pero eu era moi feliz! Eso sí, todo deixa a súa secuela e as miñas dores na perna que fastidei no accidente de coche de facía un ano non me deixan aínda oxe camiñar ben, e o de correr estouno quitando porque morro de dolor. Aparte estame costando moito adaptarme ao meu peso, collín moita masa e engordei 7 kilos dende setembro pero veñenme moi ben para non seguir parecendo unha frauta!
Agora solo me queda prepararme fortemente para os 101 Peregrinos! Non tiña pensado ir pero ao final animeime! E o mellor ou o peor, depende de como se mire, é que estou na recta final do curso e dentro de nada se aprobo (e tanto que vou aprobar!) comezarei as FCT no CHUS seguramente en microbioloxía, xa que o meu é codearme coa bichería!
Pois nada un resumo moi resumo do que me pasou ata o de agora!!!
Un saúdo
PEKENO
lunes, 5 de marzo de 2012
jueves, 1 de septiembre de 2011
Summer Ends!
Acaba o verán! E eu sen coller un dia a bici....que desgracia! Pero bueno dende fai un par de semanas volvin a montar a miña pequecha e pouco a pouco voulle dando mellor! Quero volver a collerlle o gustillo a esto, de momento vou ben, xa noto algo de melloria. Sempre fun unha persona que collia moi ben a forma en un tempo digamos corto. O outro dia metinme unha molladura do quince! E todo para facer 51 km. cun solo puerto, pero bueno levoume 1 hora e 41 minutos, solo que a volta soplabame o aire de costas e claro...notabase!!!
Dentro de pouco comezame o 2º ano de ciclo, ciclo no cal camian moitas cousas! Este ano ainda teño que estudar mais, e vou intentar compaxinar todo! Con forza de vontade todo se pode conseguir! Ademais vexome mais respaldado e estou mais seguro de min mesmo, teño confianza...adiante
Dentro de pouco comezame o 2º ano de ciclo, ciclo no cal camian moitas cousas! Este ano ainda teño que estudar mais, e vou intentar compaxinar todo! Con forza de vontade todo se pode conseguir! Ademais vexome mais respaldado e estou mais seguro de min mesmo, teño confianza...adiante
sábado, 11 de diciembre de 2010
que bonito todo
Que bonito todo, eso din...Se ben xa facia tempo que non entraba aqui. O certo é que non habia moito que contar, non andaba en bici e todo o que me propoñia me salia ao reves. Pero bueno segundo dicen de todo se levanta cabeza, pero cando algo parece que non pode ir peor, pois si que pode ir. Se ben as desgracias non veñen solas, de esto se eres unha persona medianamente intelixente aprenderas dos teus erros e ves que todo o que che pasa, pasache por algo; se non andara como un polo son cabeza co coche, non teria un accidente que casi me quita a vida e que me deixou unha marca de por vida, non fisica, senon psicoloxica, quizais sexa ainda moi novo para levar unha carga de conciencia tan grande.
Creiame Superman pero batin cunha parede moi dura, pero supenme refacer. Din que a vida faite cambiar, maduras dunha forma ou outra. Pero bueno xa cambiei a miña forma de ser e de pensar, non se pode vivir nunha nuve infinitamente, nin facer o "idiota" sempre ainda que no teu punto de vista non o fagas con maldade.
Asi e todo quero centrarme no meu amado deporte, amante de coitelo en man, que me acoitelas cando podes...Este ano acaba en nada, balance? Para olvidar pero no! Desto aprendese, este ano que entrar non me vou a poñer a decir q vou facer tal e cual, senon que vou vivir o dia a dia. Para empezar quero intentar volver a andar en bici, pero teño o medo de facerme daño xa que a miña perna esquerda ainda se me resinte as veces pero bueno, pouco a pouco. E asi ir collendo forma, pouco a pouco con boa letra. Asi e todo algo xa estou a facer, fago pesas varios dias a semana con bastante constancia ainda que entre examenes e clases as aparto un pouco, pero bueno venme ben que tiñas os brazos moi delgados. Agora si estou esperando xa pola roupa nova dos OEA e ademais merqueime unhas Oakley guapas para andar na bici, e penso en ir a por un casco Catlike cas cores do club!E bueno aver si podo actualizar esto un pouco mais amenudo porque o teño abandonado de todo!!!
Un saludo a todos! E gracias a xente que me apoiou sempre!
ROI
Creiame Superman pero batin cunha parede moi dura, pero supenme refacer. Din que a vida faite cambiar, maduras dunha forma ou outra. Pero bueno xa cambiei a miña forma de ser e de pensar, non se pode vivir nunha nuve infinitamente, nin facer o "idiota" sempre ainda que no teu punto de vista non o fagas con maldade.
Asi e todo quero centrarme no meu amado deporte, amante de coitelo en man, que me acoitelas cando podes...Este ano acaba en nada, balance? Para olvidar pero no! Desto aprendese, este ano que entrar non me vou a poñer a decir q vou facer tal e cual, senon que vou vivir o dia a dia. Para empezar quero intentar volver a andar en bici, pero teño o medo de facerme daño xa que a miña perna esquerda ainda se me resinte as veces pero bueno, pouco a pouco. E asi ir collendo forma, pouco a pouco con boa letra. Asi e todo algo xa estou a facer, fago pesas varios dias a semana con bastante constancia ainda que entre examenes e clases as aparto un pouco, pero bueno venme ben que tiñas os brazos moi delgados. Agora si estou esperando xa pola roupa nova dos OEA e ademais merqueime unhas Oakley guapas para andar na bici, e penso en ir a por un casco Catlike cas cores do club!E bueno aver si podo actualizar esto un pouco mais amenudo porque o teño abandonado de todo!!!
Un saludo a todos! E gracias a xente que me apoiou sempre!
ROI
lunes, 5 de julio de 2010
....balas de fogueo
Despois de meses sen escribir da miña vida...volvo as andadas aqui no Blog!
Bueno pois resumindo pouco, despois do de patorras e tal e cual, caida grave e semirecuperacion chega a I Marcha Btt OEA e dudo do meu potencial, tonteria, estaba mellor do que pensaba xa que acabei como novo e marqueime unha gran subida!E que dicir da marcha, senon outra cousa que IMPRESIONANTE!E bueno o tempo pasa e mais entrenos cada dia intento facelos mais duros, mais km subidas pensando xa no temido e esperado Soplado, perdo un par de kilos, todo normal 67 kilos 4 por debaixo do normal nun ciclista da miña estatura pero ben, e derrepente certo dia pola mañan me despertan e ofrecenme traballo...que esta primeiro bici ou cartos?a segunda obviamente e con un horario de merda se me joden os entreno sa falta de nada para o soplao!Certo dia indo buscar a bici de monte para prepararme o domingo antes do soplao, atopome a parella do TEAM, Oscar e Jory e convenceronme para ir con eles a facer os 3 picos, e sentime super comodo e ben e dando algo de guerra hehehe!que gran mañan esa si señor!E chega o dia D, camiño de Cantabria para a miña 1ª Grand Boucle, e entre risas e tal pasa a tarde e chega a noite...nervios que se calmana con chamadiñas as tantas a certa persoa importante o cal calma, pero minutos despois as dubidas medraban e o non vou poder ocupaba toda a miña cabeza, e claro un ataque de ansiedad e o mais normal nestos casos e asi foi. Mañan do dia D e rumindo, calor, calor, calor, subida, subida, subida e chegou un momento antes de empezar o Moral no cal me sinto raro, as pernas non me doen nin nada e estou perfecto, pero non teño forzas. Abituallamiento comer comoa un tolo e a subir, pero veñome abaixo...e claro sigo o consello de Fer (Nunca che estarei o suficientemente agradecido polo que fas por min) e abandono no km 80 ou asi xa vedes lectores que noxo de ciclista. Pero nada con ganas de volver moito mais preparado e con mais cabeza que é o que me fallou sempre. E nada semana de descanso e o domingo seguinte, subida as Paxareiras baixo a choiva suave e neboa, e vexome ben e subo como se me ardera o cu pero dosificando que ai que chegar a casa e con intencion de calar aos que decian que oxe non taba fernando nin carmen para levarme de volta jejejje, chego 3º e a moita honra!Si señor un bo dia que me fixo esquecer o mal dia do Soplao pero a espiña está aí ainda oxe,e tal.
E bueno dende aquela volta a non entrenos e mais fallos de olla, e animome a volver a IV EDR e tamen moi ben ainda que ao final por ratos sufrin un pouco (baixa forma), e fai un domngo con Oscarito na bici de carretera super pajaron, ainda que eso parecia mais unha aguia real! pero bueno este domingo é a crono escalada e coñecendome sei que podo facer un 5º posto xa que teño cualidades que de explotar, algun dia faran de min un bo ciclista e quizais mellor persoa do que son!
Un saudo meus lectores!!!!!!
E gracias Fer e Carmen no Soplao e a todos os OEA´S polo animos!
Bueno pois resumindo pouco, despois do de patorras e tal e cual, caida grave e semirecuperacion chega a I Marcha Btt OEA e dudo do meu potencial, tonteria, estaba mellor do que pensaba xa que acabei como novo e marqueime unha gran subida!E que dicir da marcha, senon outra cousa que IMPRESIONANTE!E bueno o tempo pasa e mais entrenos cada dia intento facelos mais duros, mais km subidas pensando xa no temido e esperado Soplado, perdo un par de kilos, todo normal 67 kilos 4 por debaixo do normal nun ciclista da miña estatura pero ben, e derrepente certo dia pola mañan me despertan e ofrecenme traballo...que esta primeiro bici ou cartos?a segunda obviamente e con un horario de merda se me joden os entreno sa falta de nada para o soplao!Certo dia indo buscar a bici de monte para prepararme o domingo antes do soplao, atopome a parella do TEAM, Oscar e Jory e convenceronme para ir con eles a facer os 3 picos, e sentime super comodo e ben e dando algo de guerra hehehe!que gran mañan esa si señor!E chega o dia D, camiño de Cantabria para a miña 1ª Grand Boucle, e entre risas e tal pasa a tarde e chega a noite...nervios que se calmana con chamadiñas as tantas a certa persoa importante o cal calma, pero minutos despois as dubidas medraban e o non vou poder ocupaba toda a miña cabeza, e claro un ataque de ansiedad e o mais normal nestos casos e asi foi. Mañan do dia D e rumindo, calor, calor, calor, subida, subida, subida e chegou un momento antes de empezar o Moral no cal me sinto raro, as pernas non me doen nin nada e estou perfecto, pero non teño forzas. Abituallamiento comer comoa un tolo e a subir, pero veñome abaixo...e claro sigo o consello de Fer (Nunca che estarei o suficientemente agradecido polo que fas por min) e abandono no km 80 ou asi xa vedes lectores que noxo de ciclista. Pero nada con ganas de volver moito mais preparado e con mais cabeza que é o que me fallou sempre. E nada semana de descanso e o domingo seguinte, subida as Paxareiras baixo a choiva suave e neboa, e vexome ben e subo como se me ardera o cu pero dosificando que ai que chegar a casa e con intencion de calar aos que decian que oxe non taba fernando nin carmen para levarme de volta jejejje, chego 3º e a moita honra!Si señor un bo dia que me fixo esquecer o mal dia do Soplao pero a espiña está aí ainda oxe,e tal.
E bueno dende aquela volta a non entrenos e mais fallos de olla, e animome a volver a IV EDR e tamen moi ben ainda que ao final por ratos sufrin un pouco (baixa forma), e fai un domngo con Oscarito na bici de carretera super pajaron, ainda que eso parecia mais unha aguia real! pero bueno este domingo é a crono escalada e coñecendome sei que podo facer un 5º posto xa que teño cualidades que de explotar, algun dia faran de min un bo ciclista e quizais mellor persoa do que son!
Un saudo meus lectores!!!!!!
E gracias Fer e Carmen no Soplao e a todos os OEA´S polo animos!
viernes, 9 de abril de 2010
"O Patorras"
Si o patorras agora seica teño as mellores patas do mundo jejeje piropo de Adrian.
Bueno despois da caida volvin as andadas o pasodo domingo con algo de dolor nun hombro pero non era momento de chorar nada. Fixemos tramos da ruta e teño que decir que hai que ir suaviño sen facer o quinqui nin o parvo porque se pode pagar moi caro!E como non probei o chan e nunha caida fixenme daño nun golpe que tiña na rodilla e despois dabame algo a lata asique en urdilde din a volta para non arriscar xa que agora teño medo de lesionarme, xa me jodeu bastante estar parado case duas semanas. Lunes non puiden sair xa que tiña roda de adiante feita un cristo asique subida a Velocipedo a por unha cuberta nova. Martes saida que en principio ia ser suave pero me fun animando xa que tiña o vento a favor subindo de Padrón asique forzar para ir en 40s e asi emociando fun ata bertamirans e paradita a saludar a unha amiga e cara Os Anxeles a deixar un paquete pero o paquete quixo ir a Liñares asique ata Liñares. Despois sibda a Santiago moi forte e con moi boas sensacions como nunca diria eu!Asique cheguei a casa concase 60 km.!!!Pero o mellor quedou para mercores! Saida con Adrian o meu amigo co Cambre e con moi boas sensacions subindo como un toluño cara Rianxo e con moi boas sensacions e entre piropos de "vaia patorras" e "que ben subes cabrón" ainda que paguei o esforzo despois mais avanzado o dia alo polo km 60 que ian xustas as forzas pero sfrindo superei todo ata balcaide onde rompin un radio da roda de atras....tamen todo me pasa a min. Pero grazas ao tito Oscar e laura que me remolcou a casa e a meu padriño que ma arranxou onte xa podo volver a disfrutar da bici nesta semana con este clima tan agradable! Esperando que a proxima saida de OEA deste domingo sexa pola estrada despidome dicindo solo que me atopo moi ben e que vou seguir mellorando por min....
PS
Bueno despois da caida volvin as andadas o pasodo domingo con algo de dolor nun hombro pero non era momento de chorar nada. Fixemos tramos da ruta e teño que decir que hai que ir suaviño sen facer o quinqui nin o parvo porque se pode pagar moi caro!E como non probei o chan e nunha caida fixenme daño nun golpe que tiña na rodilla e despois dabame algo a lata asique en urdilde din a volta para non arriscar xa que agora teño medo de lesionarme, xa me jodeu bastante estar parado case duas semanas. Lunes non puiden sair xa que tiña roda de adiante feita un cristo asique subida a Velocipedo a por unha cuberta nova. Martes saida que en principio ia ser suave pero me fun animando xa que tiña o vento a favor subindo de Padrón asique forzar para ir en 40s e asi emociando fun ata bertamirans e paradita a saludar a unha amiga e cara Os Anxeles a deixar un paquete pero o paquete quixo ir a Liñares asique ata Liñares. Despois sibda a Santiago moi forte e con moi boas sensacions como nunca diria eu!Asique cheguei a casa concase 60 km.!!!Pero o mellor quedou para mercores! Saida con Adrian o meu amigo co Cambre e con moi boas sensacions subindo como un toluño cara Rianxo e con moi boas sensacions e entre piropos de "vaia patorras" e "que ben subes cabrón" ainda que paguei o esforzo despois mais avanzado o dia alo polo km 60 que ian xustas as forzas pero sfrindo superei todo ata balcaide onde rompin un radio da roda de atras....tamen todo me pasa a min. Pero grazas ao tito Oscar e laura que me remolcou a casa e a meu padriño que ma arranxou onte xa podo volver a disfrutar da bici nesta semana con este clima tan agradable! Esperando que a proxima saida de OEA deste domingo sexa pola estrada despidome dicindo solo que me atopo moi ben e que vou seguir mellorando por min....
PS
martes, 23 de marzo de 2010
...algun dia tenia que ser
Luns pola tarde, 4:30, salgo da casa ao encontro con Adrian para ir enternar e subir un porto asi chulo. Imos en direccion Vilagarcia pero collemos un desvio para subir dito porto o cal me dixo que subira suave porque era moi duro. Pero eu como son un OEA non me debe asustar nada e encarei o porto tan ben que lle gañei a un tio que compite e que adestra mais ca min!!!estaba pletorico e despois da norabaoa baixamos por Carracedo e pumba!Caida a mais de 50 km/h....ao principio estaba mareado e tiña moito dolor e sangue. Adri levoume a sua casa e ali me curou sua nai pero tiña que ir ao hospital, levoume miña nai e ao final solo teño golpes, e doeme a rodilla dereita, a cadera e a espalda e os hombros e estou escarallado de todo pero polo resto moi ben sen fracturas nin nada. Gracias Adrian a ti e tua nai, e sobre todo a ti mama por aguatarme nestes momentos duros. Agora a deixar a bici por unhas semanas, curarme e volver a entrenar!
Saudos PS
Saudos PS
lunes, 22 de marzo de 2010
...estoy estoy!
bueno como nunca me uelo fiar do tempo salin con Kiko en estrada o venres e claro, se meteo galicia da choiva e que vai chover de carallo! E así foi xa que aparte da choiva ia un vento en contra de carallo asique, un cafe con Oscarito e Jorge ao cal se uniron Fer e Angel e pateada para a casa que chovia moito, asique 30 km. frios e pasados por auga. E despois dun sabado moi relaxado e de patear 7 km. santiago arriba e abaixo dispoñome o domingo a sair en estrada (facendo caso ao tempo). Saimos kiko mais eu do milladoiro e pronto estabamos en Bertamirans. Saimos puntuais as 9:05 da mañan camiño de padron onde na picaraña recollimos uns Botafumeiros. Subimos pola olta do Tour onde fun no grupo de cabeza ata os km finais onde me deixei caer sabendo que oxe ia ser un dia longo e que os esforzos ao principio paganse (ciclismo intelixente: Empesar como un vello para acabar como un rapas!Por: Alfonso Montero) e camiño de Cuntis a todo meter tirando forte rodando a 50 e tal. Chegada a Caldas e subidita ata chegar a Vilagarcia onde fixen un adiantamento perigoso a Carlos (perdoa tio) non foi aposta non sei porque o fixen, da igual que non pasou nada. Despois kiko que ia medio mamadiño queria tirar xa para a casa e eu fun con el. E que ben fixen xa que soplaba moito vento en contra e asi facendo de gregario ata o milladoiro coa compaña do marido dunha prima de Carlos ata padron, e despois xa solos ata a casiña onde kiko xa case parecia un cadaver e onde eu acabei bastante ben o cal me sorprendeu xa que pensaba que me ia quedar sobre todo polo esforzo de tirar todo o tempo dende vilagarcia pero bueno un dia moi bo! e agardando que os outros OEAs chegaran ben!
Saudos PS
Saudos PS
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
